گر به دنبال رضایت و دیدار امام خویش هستیم باید برای درمان بیماری غفلت، چاره‌ای بیندیشیم. یکی از راه‌های درمان این بیماری، شرکت در درس‌های اخلاق است. تذکر و تنبّه، انسان را از غفلت بیرون می‌آورد. راه دیگر، پیدا کردن دوست خوب است. «یَذکُرُکُمُ اللهَ رُۆیَتُهُ(1)؛ با کسی همنشین باش که تو را به یاد خدا بیندازد». و چه بهتر که این فرد، همسر، فرزند، پدر و مادر انسان باشد. به‌طور کلّی هر آن چه تذّکر دهنده باشد و به انسان توجّه دهد، در علاج بیماری غفلت، مۆثّر است. از همین رو در تعالیم دینی ما آمده است که قرآن بخوانید، چون مُذَکَّر است. پیامبر اعظم(صلی الله علیه وآله) و ائمّه معصومین(علیهم السلام) هم مذکّر هستند. وقتی با یاد ایشان پرده غفلت از جلوی چشمان ما برداشته شود، آن‌گاه احساس حضور خواهیم کرد، مولای خود را خواهیم دید و هرگز در برابر او مرتکب گناه نخواهیم شد. ذکر، تذکّر و توجّه، نقطه مقابل غفلت به شمار می‌روند که گاهی لسانی و گاه عملی هستند.

هر روز و هر ماه، ذکر مخصوص خود را دارد. وقتی ذکر، به زبان جاری شد، بر اثر استمرار و دوام، به اندام و جوارح نیز راه می‌یابد و دل، چشم، زبان و گوش انسان نیز متذکّر می‌شوند. باید مواظب دوستان غیرمتذکّر خود باشیم چرا که مراوده زیاد با این افراد می‌تواند ما را از مسیر الهی خارج کند. جوانان می‌بایست در انتخاب همسر و دوست دقّت بسیار به خرج دهند و قدر دوست و همسر خوب و متذکّر را هم بدانند. از امام(علیه السلام) در مورد آیه  وِمِنْهُم مَّن یَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیَا حَسَنَةً وَفِی الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ (2) سۆال کردند، حضرت در جواب فرمودند:

«حسنه دنیا، همسر خوب است که مانع گناه انسان می‌شود و وسایل حرکت را برای او فراهم می‌کند».

مرحوم آیت‌الله صافی(رحمه الله) از علمای اصفهان بودند. حال معنوی خوشی داشتند و در اواخر عمر خود به دیدار حضرت صاحب‌الامر –ارواحنافداه- نایل شدند. وقتی که مشغول ساخت خانه بودم، به ایشان عرض کردم: «توصیه می‌کنید خانه خود را چگونه بسازم؟» فرمودند: «خانه را به گونه‌ای بساز که اگر روزی امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) در حال عبور از کنار خانه‌ات بودند و تصمیم به استراحت گرفتند، نگویند در این خانه جای من نیست؛ خانه‌ات را طوری بساز که حضرت بگویند در این خانه را می‌زنیم، یک ساعت استراحت می‌کنیم و می‌رویم. در خانه‌ات را به روی آقا مبند!» به راستی چرا ما با دل خود کاری می‌کنیم که دیگر جای آن حضرت نباشد؟ چرا با چشمان خود کاری می‌کنیم که دیگر او را نبیند؟

«علی بن مهزیار» انسان شگفت‌آوری است. بیست سفر حج رفت تا حضرت ولی‌عصر(ارواحنافداه) را زیارت کند. سفر حجّ در قدیم به آسانی اکنون نبود. اگر چه امروزه نیز بیست سفر به مکّه رفتن آسان نیست. برخی از ما حتّی همّت آن را نداریم که به جمکران برویم. علی بن مهزیار در آخرین سفر حجّ خود، در حالی که از دیدار امام ناامید شده بود با سفیر آقا ملاقات کرد. فرستاده حضرت پرسید: «دنبال کسی می‌گردی؟» علی بن مهزیار گفت: «به دنبال امام محجوب هستم؛ امامی که پشت پرده است(3) ». امام محجوب نیست. این ماییم که محجوبیم. برخی از اهل سنّت می‌گویند که شیعه معتقد است، امام عصر –عجّل الله تعالی فرجه الشریف- داخل چاه رفته و غایب است! ولی ما این گفته را قبول نداریم. حضرت به کدام چاه رفته‌اند؟ در واقع این ما هستیم که در چاه نفس خود اسیریم و امیدواریم که او ما را از این چاه به در آورد. بنابراین اشعاری مثل این که «یوسف زهرا از چاه در» و ... اشتباه است؛ چنان‌که در دعای ابوحمزه ثمالی آمده است:

«إِنَّکَ لاتَحتَجِبُ عَن خَلقِکَ إِلّا أَن تَحجُبَهُمُ الأَعمالُ دُونَکَ»(4) ؛

تو از خلقت پنهان نمی‌شوی بلکه اعمال آنان حجاب دیدارشان می‌شود.

حجاب پیش روی ما، گناه است. اگر بخواهیم به دیدار آن حضرت برسیم، باید گناه را از زندگی خود دور کنیم.

علی بن مهزیار می‌گوید که وقتی خدمت امام عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) رسیدم و سلام کردم، نخستین سخن آن حضرت به من این بود:

«یا أَبَالحَسَنِ، قَد کُنّا نَتَوَقَّعُکَ لَیلاً وَ نَهاراً»(5) ؛

ما شب و روز منظر دیدارت بودیم!

شگفتا! علی بن مهزیار پس از بیست سفر حجّ به عشق زیارت مولایش، هم‌اکنون خود را بدهکار او می‌بیند. او در پاسخ می‌گوید: «آقا! من نمی‌دانستم شما کجایید» و آن حضرت می‌فرمایند: «واقعاً نمی‌دانستی ما کجاییم؟ جای ما برای شما معلوم نیست؟»

همه ما می‌دانیم آن حضرت کجاست؛ امّا باز به جای دیگر می‌رویم. آن حضرت را بارها در حرم حضرت معصومه(علیها السلام) و مسجد جمکران دیده‌اند. آن حضرت در مسجد امام حسن(علیه السلام) در قم، عدّه‌ای از خوبان را دعوت کردند و با آنها نماز ظهر خواندند. آن حضرت در حرم امام هشتم(علیه السلام) رفت و آمد دارند. پرواضح است که جای امام عصر –عجّل الله تعالی فرجه الشریف- در مکان‌های پر معصیت و مجالس گناه نیست. ما خود خوب می‌دانیم که وقتی تندخو می‌شویم و بدخلقی می‌کنیم، دیدارمان با امام عصر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) به تأخیر می‌افتد. آن حضرت در نماز ظهر به عدّه‌ای از بازاریان قم فرمودند: «عدّه‌ای از بازاری‌ها به دنبال این هستند که نقاط ضعف شیعه ما را پیدا کنند و آنها را در معاملات فریب دهند و حقّشان را بخورند». چرا بعضی در بازار منتظرند یک انسان ناشی پیدا شود تا او را فریب دهند؟ شاید حضرت مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) این شخص را دوست داشته باشند. شخصی می‌‌گفت: «من تصمیم گرفتم هر جمعه، دعای ندبه بخوانم. همان هفته اوّل در خواب دیدم منادی ندا می‌دهد که من با تو ارتباط قلبی برقرار کردم». اگر گناه نکنیم، ارتباط معنوی ما با امام زمان (ارواحنافداه) برقرار می‌شود. گناه، هر چند در ظاهر، خوشی و شیرینی به همراه دارد، ولی بسیار تلخ است؛ چون انسان را از کسی جدا می‌کند که دست او را می‌گیرد و به خدا می‌رساند.

منابع:

1. الکافی، ج1، ص 39.

2. بقره، آیه 201.

3. دلائل الامامة، ص 540.

4. مفاتیح الجنان، بخشی از دعای ابوحمزه ثمالی.

5. دلائل الامامة، ص 541.

اخذ: تبیان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: