وجود فقر و فقیر به عوامل و دلایل زیادی بستگی دارد که برخی از آنها به خود انسان‌ها برمی‌گردد که اهل تلاش و کوشش نیستند، اما به هرحال برخی افراد هستند که با وجود فقر همواره عزت نفس و کرامت خود را حفظ کرده و از هیچ تلاشی برای کسب معاش فروگذاری نمی‌کنند.

امام صادق(ع) در این باره می‌فرمایند: "(در روز قیامت) خداوند، جلّ ثناؤه، همچنان که برادری از برادرش پوزش می‏‌خواهد، از بنده مؤمن نیازمند خود در دنیا، عذر می‏‌خواهد و می‏‌فرماید: به عزّت و جلالم سوگند که من تو را در دنیا از سر خواریت نزد من، محتاج نکردم. اکنون این سرپوش را بردار و ببین به جای دنیا به تو چه داده‏‌ام. او سرپوش را بردارد و گوید: با این عوضی که به من دادی مرا چه زیان اگر آنچه را در دنیا از من گرفتی۱".

البته امام صادق(ع) در روایتی دیگر فرمودند: "دشوارترین و پر زحمت‏‌ترین کارها، پوشیده داشتن فقراست۲".

مولای متقیان حضرت علی(ع) نیز می‌فرمایند: "خویشتنداری (و مناعت طبع) زیور فقر است۳".

منابع روایات:

۱- الکافی: ۲ / ۲۶۴ / ۱۸ منتخب میزان‌الحکمة: ۴۵۲
۲- بحارالأنوار: ۷۸ / ۲۴۹ / ۸۷ منتخب میزان‌الحکمة: ۴۵۲
۳- نهج‌البلاغة: الحکمة ۶۸ منتخب میزان‌الحکمة:452

اخذ: افکار نیوز

یکی از آموزه‌های دستوری قرآن، صدقه است. در بسیاری از روایات، بخشش، سخاوتمندی و صدقه دادن با دو اثر جذب منفعت و دفع بلا مورد تاکید قرار گرفته است. از این رو صدقه دادن در هر روز به ویژه برای دفع بلا و رفع گرفتاری‌ها به عنوان مستحب معرفی شده و از مومنان خواسته شده تا با صدقه دادن خود را بیمه کنند.

پیامبر خدا (ص) در حدیثی درباره ارزش این عمل فرمودند: "سرزمین قیامت تماما آتش است، مگر سایه مؤمن؛ زیرا که صدقه او بر سرش سایه می‏‌افکند ۱".

امام صادق (ع) نیز در حدیثی این چنین می‌فرمایند: "بخشنده، بخشنده نباشد مگر آن گاه که سه خصلت داشته باشد: در توانگری و تنگدستی مال خویش را ببخشد، آن را به کسی که مستحقّ است ببخشد و تشکّری که در برابر خوبی خود به کسی دریافت می‏‌کند بیشتر و ارزشمندتر از آن چیزی بداند که به او داده‏ است۲".

همچنین امام علی (ع) اسوه و الگوی سخاوتمندان در این باره فرمودند: "صدقه، سپری است در برابر آتش (جهنّم) ۳".

منابع روایات:

۱- الکافی: ۴ / ۳ / ۶ منتخب میزان‌الحکمة: ۵۶۸
۲- بحارالأنوار: ۷۸ / ۲۳۱ / ۲۷ منتخب میزان‌الحکمة: ۱۲۲
۳- وسائل الشیعه: ۶ / ۲۵۸ / ۱۷ منتخب میزان‌الحکمة:318

اخذ: شهر خبر-افکار نیوز

اعمال روز مشهور به مباهله

قدس آنلاین- آمنه مستقیمی: هیأت نجران با دیدن همراهان پیامبر (ص) و جدیّت آن حضرت (ص) در این میدان، از انجام مباهله منصرف شدند.

به گزارش قدس آنلاین، بیست و چهارمین روز از ذی الحجه در تقویم هجری مباهله نام دارد چراکه بنابر نقل تاریخ سال های آخر عمر شریف رسول اکرم (ص) (بنابر مشهور در سال دهم هجرت) هیأتی از نصارای نجران به مدینه آمدند و با حضور در مسجد آن حضرت (ص) به بحث و گفتگو با ایشان پرداختند و با آنکه حق برای آنها روشن شده بود، از روی لجاجت و عناد حاضر به پذیرش حق نشدند. از این رو پیغمبر اکرم (ص) مأمور شدند تا به آنها پیشنهاد مباهله دهند. بدین گونه که پیامبر (ص) و رئیس هیأت نجران، عزیزترین افراد خود را از میان فرزندان و زنان و از میان مردها کسانی که به منزله جانشان هستند گرد هم آورند و در مقابل هم قرار گیرند. آنگاه هر دو گروه شروع به نفرین کنند و لعنت خدا را بر دروغ گویان قرار دهند. هیأت نصارای نجران، نخست مباهله را پذیرفت. پیغمبر اکرم (ص) برای این امر خطیر و پر مخاطره از میان مردها فقط علی بن ابی طالب (ع)، از میان زنان تنها فاطمه زهرا (س) و از میان فرزندان فقط حسن و حسین علیهم السلام را انتخاب کرد و پا در میدان مباهله گذاشت.
هیأت نجران با دیدن همراهان پیامبر (ص) و جدیّت آن حضرت (ص) در این میدان، از انجام مباهله منصرف شدند.
پس از آن حضرت (ص) فرمودند: اسلام بیاورند، قبول نکردند، حضرت (ص) فرمودند: آماده جنگ باشند، گفتند قدرت این کار را ندارند ولی حاضرند جزیه را بپردازند.
پیامبر (ص) به امیرالمومنین (ع) فرمودند: "شرایط ذمه و مقدار آن را به آنها بگویید".
علاوه بر این، در این روز، امیرالمومنین (ع) در مسجد پیامبر (ص) انگشتر خود را در حالت رکوع بع سائل بخشیدند و آیه مبارکه إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُواْ الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاَةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَهُمْ رَاکِعُونَ؛ در شان حضرت (ع) نازل شد.
همچنین، در این روز سوره هل اتی در شان امیرالمومنین (ع)، حضرت زهرا (س) و امامان حسن و حسین علیهماالسلام نازل شده است. این مهم بعد از سه روز روزه آنان و اعطای افطارشان به مسکین و یتیم و اسیر بود که آن طعام بهشتی نازل شد. بنابر نقلی روز 25 ذیا لجه سوره مبارکه نازل شد.
از این رو برای این روز اعمالی بیان شده است که در ذیل به آنها اشاره می شود:
نخست: غسل

دوّم: روزه
سوّم: دو رکعت نماز و آن مثل روز عید غدیر است در وقت و کیفیّت و ثواب و آیة الکرسى که در نماز مباهله است تا هُمْ فیها خالِدُونَ است.
چهارم: خواندن دعاى مباهله که شبیه به دعاى سحرهاى ماه رمضان است و شیخ و سیّد هر دو نقل کرده اند لکن مابین روایات آن دو بزرگوار اختلاف کثیر است و من اختیار مى کنم روایت شیخ را در مصباح فرموده دعاء روز مباهله روایت شده با فضیلت آن از حضرت صادق (ع) می گویی:
اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ مِنْ بَهاَّئِکَ بِاَبْهاهُ وَکُلُّ بَهاَّئِکَ بَهِىُّ ...

منابع:

1-تقویم شیعه

2-مفاتیح الجنان

عسل را باید در زمره غذاها دانست . خداوند در قرآن و در سوره نحل آن را بعنوان ماده شفابخش برای انسانها معرفی نموده است: «فِیهِ شِفَاءٌ لِلنَّاسِ»؛«خوردن عسل برای مردم شفاء است».(1) پیامبر اکرم (ص) هم درباره این ماده حیاتبخش فرموده اند: «لم یستشف المریض بمثل شربة العسل»؛ «هیچ مریضی، به مانند نوشیدن عسل شفاء پیدا نمی‌کند.»(2)
برای استفاده بهینه از آثار و فواید عسل شناخت عسل خوب و بد اهمیت زیادی دارد. امام رضا(ع) در مورد عسل های زیان آور هشدار داده و می فرماید: واعلم ان للعسل دلایل یعرف بها نفعه من ضره و ذلک ان منه شیئاً اذا ادرکه الشم عطش ، ومنه شی ء یسکرو له عند الذوق جراقه شدیده فهذه الانواع من العسل قانله؛ بدان ای امیرالمؤمنین که برای شناخت عسل مفید از مضر نشانه هایی است ، بعضی از عسلها هستند که وقتی بویشان به مشام انسان برسد عطسه می زند، بعضی از عسلها سکر آوردند و مزه بسیار تند و سوزنده ای دارند، این نوع عسلها کشنده اند.(3)
امام رضا علیه السلام در بیانی دیگر عسل را شفای دردها و بیماریها دانسته اند. عن الرضا (ع) عن آبائه عن رسول الله (ص): قال ان یکن فی شیئی شفاء ففی شرطه حجام اوشربه عسل. از امام الرضا (ع) از پدرانش از پیامبر (ص) نقل شد که فرمود: اگر در چیزی شفا باشد در حجامت و نوشیدن عسل است.(4)
در روایتی از امام رضا علیه السلام از اهمیت عسل سخن به میان آمده است. عن الرضا (ع) عن آبائه عن رسول الله (ص) قال: لا تردوا شربه العسل علی من اتاکم بها. از امام الرضا (ع) از پدرانش از پیامبر (ص) نقل شد که فرمودند: به هر کس از شما که عسل تعارف کردند رد نکند.( بگیرد و بنوشد).(5)
امام رضا علیه السلام در جایی دیگر عسل را راه درمان و پیشگیری از سرماخوردگی معرفی کرده اند. آن حضرت می فرماید: هر که می خواهد در همه ی زمستان از سرماخوردگی دور بماند ، هر روز ، سه لقمه شهد (عسل) بخورد.(6)
و در روایتی دیگر آن را درمان دردها برشمرده اند. عن الامام الرضا علیه السلام : پیامبراکرم صل الله علیه و آله و سلم فرمودند : خداوند برکت را در عسل قرار داده است . درمان دردها ، در آن است و هفتاد پیامبر دوام سودمندی آن را از خداوند خواسته اند .(7)
در حدیثی دیگر به نقل ار امام کاظم علیه السلام درباره خواص درمانی عسل فرمودند: در عسل ، درمان هر دردی است ، هر کس ناشتا یک انگشت از آن را بلیسد ، این عسل بلغم را پایان می دهد ، صفرا را فرو می نشاند ، تلخه ی سیاه ( زرداب) را مانع می شود ، ذهن را صفا می بخشد و اگر که همراه با کندر خورده شود ، حافظه را نکو می سازد.(8)
امام رضا علیه السلام در روایتی دیگر عسل را مایه تقویت حافظه برشمرده می فرماید: سه چیز حافظه را زیاد می کند و بلغم را از بین می برد ، قرائت قرآن ، عسل و کندر.(9)

پانوشتها:
1 . نحل / 69.
2 . بحارالانوار، علامه مجلسی، موسسه الرضا، بیروت، ج 66، ص 292
3. بحارالانوار، ج59 ، ص 324.
4. طب الرضا(ع) ، ص 255.
5. اخبار و آثار حضرت امام رضا علیه السلام صفحه 724
6. طب الامام الرضا علیه السلام ، صفحه 37
7. مکارم الاخلاق جلد 1 صفحه 359 حدیث 1173
8. الفقه المنسوب للامام الرضا علیه السلام ، صفحه 346
9. اخبار و آثار حضرت امام رضا علیه السلام صفحه 724

  اخذ: قدس آنلاین

بخشش 60 گناه با یک لیوان آب

قدس آنلاین:در اسلام بر حقوق همسران و احترام متقابل یکدیگر تاکید فراوانی شده است.

درک حضور قلب و دستیابی به خلوص نیّت در عبادات، تنها با تلاش فردی میسّر نیست، بلکه تا توفیق و عنایت ویژه خداوند همراه انسان نباشد، نمی‌تواند این درجات و مقامات را تحصیل کند. معلم اخلاق انسان باید خدای سبحان باشد. کسب حضور قلب و داشتن خلوص، توفیقی از جانب خداوند متعال است که با مقدّمه ‌چینی انسان، فراهم می‌شود.

به عبارت دیگر تا وقتی لیاقت و زمینه مناسبی در دل انسان برای درک عنایات خاص الهی نباشد، از درک آن عنایات محروم می‌ماند. انسان بی‌لیاقت، نظیر چراغ سوخته‌ای است که با وجود ارسال برق از نیروگاه، قادر به روشنایی نیست.

بسیاری از اوقات دیده می‌شود کسی چهل‌ یا پنجاه سال عالم و عامل بوده، امّا ناگهان از مسیر حق منحرف می‌شود. در اثر رفیق بد، نشست و برخاست با افراد ناپاک یا به دلیل اینکه مواظب زبان یا غذا یا نگاهش نبوده، خداوند متعال به او خذلان داده است. مصادیق این مسائل، در تاریخ و روایات فراوان ذکر شده است. به تجربه نیز اثبات شده که گاهی یک غذای حرام، انسان را منحرف می‌کند و به سقوط می‌‌کشاند، آن هم چه انجراف و سقوطی!

پرهیز خالصانه از غذای شبهه ناک در سیره علما

هم دنیا در حقیقت، رویایی بیش نیست و عالم بیداری در آخرت است، هم اغلب انسان‌ها در دنیا خوابند و چون بمیرند، بیدار می‌شوند. معیار سعادت و خوشبختی در آخرت است که حیات واقعی آنجا است، نه در دنیا که به خواب شبیه‌تر است. امام حسین علیه‌السلام، تلخ و شیرین دنیا را خواب، و بیداری حقیقی را در آخرت می‌داند و فوز و رستگاری یا شقاوت و تیره‌بختی را نسبت به آخرت حساب می‌کند: «انَّ الدُّنیا حُلوُها و مُرُّها حُلُمُ و الاِنتِباهُ فی الاخرةِ والفائِزُ مَن فازَ فیها و الشَّقیُّ مَن شَقی فیها.»( موسوعة کلمات الامام الحسین، ص 398)

در دنیای شلوغ این روزها، در نگاه برخی پیدا کردن مسیری که به خورشید منتهی می شود، سخت و طولانی است. در این نوشتار خطبه های 81، 83 و حکمت 439 نهج البلاغه مورد بررسی خواهد گرفت.

از لا به لای تمام پند و اندرزها، به دنبال راهی هستیم که خود را به مقصد برسانیم مقصدی که جایگاه مطمئنی برای ابدیت باشد اما در پیدا کردن راه، همواره دچار خطا و اشتباه، راه های بی راهی را بر می گزینیم.

در طول زندگی شاید دیده باشیم کسانی را که لباس های نه ساده بلکه کهنه، پاره و کثیف می پوشند گوشه گیری و زندگی در خلوتگهی را تنها توشه ی رستگاری خود می دانند و گاهی به اشتباه نام زاهد را برآن ها می گذارانیم فکر می کنیم که تنها پوشیدن لباس کهنه و پاره و ترک اجتماع کردن همان چیزی است که اسلام از ما می خواهد؛ در حالی که این طریقه  زاهدان نیست و اسلام هرگز پیروانش را به این طریقه دعوت نکرده است.

حضرت امیر (علیه السلام) در خطبه 81 نهج البلاغه در سخنی کوتاه و فشرده و در عین حال پر محتوا حقیقت زهد را اینگونه آشکار می کنند.

صفحه قبل 1 2 3 4 5 ... 12 صفحه بعد